สิ่งที่คนอายุ ๒๘ ปีไม่มี แต่คนอายุ ๒๕ มี

คนอายุ ๒๘  ปี

จะไม่มีอะไรหลายอย่างที่คนอายุ  ๒๕  มี

อย่างเช่น

ความหุนหันพลันแล่น

หรือความไม่รอบคอบ

คนอายุ  ๒๘  จะไม่มีความมุทะลุเท่ากับคนอายุ  ๒๕



อย่างไรก็ดี

มีหลายอย่างที่คนอายุ  ๒๕  ไม่มี

แต่มีในคนอายุ  ๒๘

ประสบการณ์บางประเภท

ความรู้จริงในบางเรื่อง

หรือแม้กระทั่งความอดทน



คนเราเมื่ออายุมากขึ้น

ก็จะนิ่งเงียบมากขึ้น

สุขุมมากขึ้น

และพิจารณาอะไรต่าง ๆ  ถี่ถ้วนขึ้น

แต่ก็ใช่ว่าจะเป็นคนดีขึ้น

เพราะอายุไม่ได้เป็นเครื่องชี้ว่า

ใครมีความดีมากกว่ากัน

อายุบอกแค่ว่า

เราเกิดมาบนโลกนี้มากเท่าไหร่แล้ว

การเทียบอายุกับความสามารถหรือคุณสมบัติ

ควรเทียบในคนคนเดียวกัน

อย่างคน  อายุ  ๒๘  กับ  อายุ  ๒๕  ดังกล่าวข้างต้น

ก็ต้องเทียบในคนคนเดียวกัน

เราไม่อาจพูดได้ว่า

ฉันก็อายุ  ๒๘  ไม่เห็นจะนิ่งเงียบมากขึ้นตรงไหน

ซึ่งก็ขอชี้แจงให้ทราบว่า

มันเป็นเรื่องช่วงอายุของคนคนหนึ่ง

เท่านั้นเอง

ไม่จำเป็นต้องเหมือนกันทุกคน



บางคนยิ่งอายุมากยิ่งมีความเจ้าเล่ห์เยอะ

ยิ่งมากกลอุบาย

ยิ่งชำนาญในการเอาเปรียบ

นี่คือสิ่งที่ต้องระวังเมื่อเจอคนอายุมาก

เขาอาจไม่ชนะเราด้วยเหตุผล

หรือชนะเราด้วยความถูกต้อง

แต่จะข่มเหงเราด้วยความเสแสร้ง

ด้วยมายาการ

ด้วยความแก่ประสบการณ์

ด้วยเล่ห์เหลี่ยม

ด้วยความชำนาญในการหาช่องว่างเอารัดเอาเปรียบ



บางคนแนะนำตัวแก่ข้าพเจ้าว่า

ผมทำงานมา  ๓๕  ปีแล้ว

ผมอายุ  ๕๕  ปีแล้ว

หรือฉันทำงานมา  ๑๐  ปีแล้ว

แล้วก็จะอ้างว่า

ฉันยังไม่เคยเห็น.....อย่างนี้

ฉัน.....อย่างนั้น

ข้าพเจ้าไม่เคยให้ความสำคัญกับคนอายุมาก

หรือคนที่ทำงานมามาก

ข้าพเจ้าไม่เคยสนใจว่าใครจะอายุเท่าไหร่

เพราะนั่นไม่ได้หมายถึงคุณงามความดีของเขา

ไม่ได้หมายถึงความอารีอารอบ

และความเห็นแก่เพื่อนร่วมโลกของเขา



ถ้าเราจะมองในมิติแห่งกาลเวลาทั้งมวล

ว่าด้วยการเกิดดับ  การเปลี่ยนภพภูมิ

ของจิตที่ยังไม่หมดสิ้นกิเลส

เราบอกไม่ได้หรอกว่า

คนที่อายุน้อยบำเพ็ญเพียรมาน้อยกว่าคนอายุมาก

หรือคนอายุมากมีบุญญาธิการสั่งสมมามากกว่า

ข้าพเจ้าเป็นจำพวก  ปารมีนิยม

คือชื่นชมการบำเพ็ญเพียรเพื่อความหลุดพ้น

ไม่ชื่นชมการมีอายุมาก (แบบกลวง ๆ )



ผู้มีสติรู้ตัว  สมาทานความไม่ประมาทอยู่เสมอประจำจิต

แม้ดำรงชีวิตเพียงวันเดียว

ก็มากคุณค่ากว่าทุรชนแม้อายุถึงร้อยปี

นี้เป็นพุทธพจน์



เพราะฉะนั้น

ท่านผู้เจริญทั้งหลาย

โปรดอย่าแนะนำตัวกับข้าพเจ้า

ด้วยถ้อยคำว่า

ฉันทำงานมาแล้วเท่านั้นเท่านี้ปี

หรือฉันอายุเท่านั้นเท่านี้แล้ว

โดยนัยเพื่อยกอายุ-ประสบการณ์เข้าข่ม

เพราะข้าพเจ้าหาได้ใส่ใจเรื่องไร้สาระเช่นนี้ไม่

หากท่านจะแนะนำตัวกับข้าพเจ้า

เพื่อให้ข้าพเจ้าชื่นชมท่าน

ก็จงแนะนำว่า

ฉันบำเพ็ญปารมีมาแล้วเท่านั้นกัปป์เท่านี้กัลป์

เพื่อเป็นพระพุทธเจ้า  ก็ดี  เป็นพระปัจเจกพุทธเจ้า  ก็ดี

เป็นพระอัครสาวก  ก็ดี  เป็นอสีติมหาสาวก  ก็ดี

หรือเพื่อเป็นปกติสาวก  ก็ดี  ฯลฯ

ดังนี้

ข้าพเจ้าจึงจะนึกนิยมท่านบ้าง

หากท่านไม่รู้

ว่าตัวเองได้บำเพ็ญปารมีมาเพื่อการใดการหนึ่ง

หรือไม่เคยคิดถึงเรื่องเหล่านี้เลย

หรือไม่เคยทราบเลย

ท่านก็อย่าได้แนะนำตัวท่านกับข้าพเจ้าเสียจะดีกว่า



หรือหากท่านกระสันการแนะนำตัวมาก

หรือได้มีสันดานบ่มเพาะการยกตนข่มผู้อื่นมามาก

ก็ขอให้ระงับไว้เสีย

แล้วกล่าวแต่เพียง  ชื่อ  ของท่านเท่านั้นก็พอ

หากข้าพเจ้าอยากรู้  ข้าพเจ้าจะถามท่านเอง

ว่าท่านทำงานอะไร  กี่ปีกี่เดือน

หรือมีชีวิตความเป็นอยู่อย่างไร

หากข้าพเจ้าไม่ประสงค์

ท่านก็หุบปากเสีย

จักเป็นพระคุณแก่ข้าพเจ้าอย่างยิ่ง

(และข้าพเจ้าก็รับรองว่าจะไม่คิดว่าท่านเป็นใบ้ดอกแน่แท้)



ดิษฐ์  จรัส
๑๗  มิถุนายน  ๒๕๕๖