ดังสายธารที่ไหลผ่านใจแก้ว
ก็ล้วนแล้วทรายมีดกรีดผิวสวย
ดังเวลาที่รื่นเริงในงงงวย
ก็ล้วนด้วยความหลงในกรงทิพย์
กระหนกทองทาบรักทวิลักษณ์
ประจงสลักซ่อนไว้ไม่ยื่นหยิบ
เมื่อมือต้องใจเต้น-เซ่น...เลือดซิบ
เป็นพลอยดาวไหวระยิบเย้าระยับ
ดังเงาพรายฉายเงาให้เราเห็น
มิใช่เป็นรูปทรงให้คว้าจับ
ดังหมอกต้องแดดสายก็หายวับ
ใช่น้ำฝนให้รองรับไว้ดื่มกิน
จึงจะเชื่ออะไรในโลกนี้
จึงจะมีอะไรอะไรหมดทั้งสิ้น
ดินแล้วลมลมแล้วน้ำน้ำแล้วดิน
ก็กลืนกลายคายกินกับเปลวไฟ
ธัชชัย ธัญญาวัลย
๑๕ พฤศจิกายน ๒๕๕๕
จันทบุรี
