เราต่างทุกข์ท้อพอพอกัน

เพราะไม่ใช่ความฝัน...คือความจริง

จึงไม่สวยงามทุกสิ่งดังความฝัน

เพราะไม่ใช่อดีต...ปัจจุบัน

จึงไม่เป็นเช่นนั้นไม่เหมือนเดิม


เพราะว่าความบกพร่องเป็นของโลก

และทุกข์โศกพร่างพร้อมมาล้อมเพิ่ม

เพราะทุกข์ท้อต่อตื้นขึ้นเต็มเติม

จึงความเศร้าเข้าเจิมจรดใจ


เราต่างทุกข์ท้อพอพอกัน

ทั้งเธอทั้งฉัน...ใช่ไหม

เราต่างเงียบต่างเหงาอยู่ภายใน

ทั้งไกลทั้งใกล้และทั้งกลาง


เราต่างทุกข์ต่างท้อพอพอกัน

ทั้งเธอทั้งฉันไม่แตกต่าง

ความสุขพลุกพร้อยในรอยทาง

เราจะพบมันบ้างก็เพื่อทุกข์



ธัชชัย  ธัญญาวัลย
๕  เมษายน  ๒๕๕๕