กลืนหายและคายกลับ

หลังจากไปถ่ายรูปรับปริญญามาแล้ว

ก็ต้องมานั่งจัดการรูป

การจัดการรูปจะเหนื่อยมาก

หากถ่ายมาไม่ดี

หรือถ่ายมาแล้วมันใช้ไม่ได้

การลบรูปทิ้ง

หรือการแก้ไขภาพตั้งแต่ตอนถ่ายนั้นสำคัญมาก

นอกจากอะไรที่แก้ไม่ได้จริง ๆ  จึงมาแก้โดยโปรแกรม

ความจริงข้าพเจ้าก็ไม่ใช่พวกเรียลลิสม์  อะไรนัก

แต่อาจเป็นเพราะติดมาจากการถ่ายภาพแนวโฆษณา

ทำให้ค่อนข้างคำนึงถึงสีสัน

หรือความถูกต้องเที่ยงตรงตามธรรมชาติค่อนข้างมาก

(ซึ่งไม่ค่อยส่งผลดีเท่าไหร่หากเราต้องถ่ายรูปรับปริญญา  555)

จะว่าไปแล้วภาพระดับโลกที่ถ่ายโดยช่างภาพที่มีชื่อเสียง

เราต้องดูด้วยว่า

เขาถ่ายแนวไหน

เพราะแต่ละแนวทาง

ก็ต้องการสิ่งต่าง ๆ  ในภาพแตกต่างกันไป

มีรูปภาพมากมายที่กลายเป็นขยะดิจิตอล

คือ  กอง ๆ  อยู่อย่างนั้น

ไม่เกิดประโยชน์

บางครั้งเราก็อาจจะเอามันมาดูบ้าง

ให้เหงาเศร้าเล่น ๆ  หรือรำลึกถึงอดีตลำพัง

หลายวันก่อนข้าพเจ้าเอารูปจากแผ่นซีดีเก่าเก็บมาลงคอมพิวเตอร์

ความจริงว่าจะทำตั้งนานแล้ว

แต่ไม่ว่างสักที

จนในที่สุด

รูปเหล่านั้นก็ถูกซีดีกลืนกินไป

บางรูปก็น่าเสียดาย

และบางอย่างก็เรียกคืนไม่ได้

มีสมุดบันทึกหนึ่งของข้าพเจ้าที่หายไป

เป็นบันทึกที่เอารูปมาแปะ

แล้วก็เขียนบรรยายไปเรื่อย ๆ  

บางรูปเป็นรูปสมัยเด็ก

หาไม่ได้อีกแล้ว

แต่ข้าพเจ้าจำได้ว่า

เคยสแกนมันไว้

และตอนนี้ก็หาแผ่นไม่เจอ

บางที

ถึงหาเจอมันก็อาจหายไปแล้วก็ได้

สิ่งที่ทำได้ทางเดียวก็คือ

ไปหาบันทึกเล่มนั้นให้เจอ

เฮ้อ

ข้าพเจ้ามีบันทึกหลายเล่ม

เกือบจะสี่สิบเล่มแล้วกระมัง

เพราะชอบเขียนบันทึก

เขียนไปเรื่อย

บางทีก็ติดรูปไว้บ้าง

เก็บรักษาไว้อย่างดี

แต่ก็นั่นแหละ

เราไม่รู้ว่าเมื่อไหร่มันจะหายไป

จะดีกว่าหรือไม่ก็ไม่รู้

ถ้าจะเอาลงคอมพิวเตอร์เสียให้หมด

สำรองข้อมูลไว้สักสองชุด

อะไรเทือกนี้

ก็ได้แต่คิด

เพราะทุกวันนี้

จะหาเวลาว่างมานั่งเขียนบันทึกก็ยากเต็มที

แต่มันก็มีเรื่องที่น่ายินดีเหมือนกัน

บางแผ่นรูปหาย

แต่บางแผ่นที่รูปเคยหาย

รูปทั้งหมดได้กลับมา

ประหลาดดีแท้

ธัชชัย  ธัญญาวัลย

๙  มีนาคม  ๒๕๕๕