เช้า

สวัสดีความเหงา-เช้าวันใหม่

สีฟ้าแต้มหัวใจเราแตกต่าง

ละอองหมอกหยอกหญ้าริมทาง

ก่อนจะร้างเลือนลับไปฉับพลัน


นกตื่นเช้ารู้เช้าเท่าที่รู้

เหมือนฝันอยู่ตื่นตาในฝ้าฝัน

ลมช้าช้าโบกพลิ้วแผ่วผิวนั้น

ไม่เห็นเลย  ฟ้า  ตะวัน  และเวลา


ในอ้อมกอดอดีตกาลที่ผ่านล่วง

สู่ช่วงอนาคตกำหนดว่า

ให้ทุกสิ่งเป็นไปในมายา

พบพรากจากลาแล้วหวนคืน


ทุกคืนที่ฝันร้าย...ในตอนเช้า

ความฝันเก่ายังมาพาสะอื้น

คราบน้ำตาที่ฝันผ่านยังรานรื้น

แล้วเมื่อใดเล่าจะตื่นพบเช้าจริง



ธัชชัย  ธัญญาวัลย
๑๙  ๐๓  ๒๕๕๕