สำนึกดีตอแหล

ความจริงข้าพเจ้าว่าจะเขียนเรื่องนี้มานานแล้ว

เกี่ยวกับภาวะโลกร้อน

และเกี่ยวกับการใช้ถุงผ้า

เวลานี้เราอาจจยังไม่พูดไปในรายละเอียดมากมายเกี่ยวกับโลกร้อน

แต่จะพูดถึงเรื่องถุงผ้า

เพราะใคร ๆ ก็รณรงค์ให้ใช้ถุงผ้ากัน

มีร้าน 7-11 อยู่สาขาหนึ่ง

รณรงค์ให้ใช้ถุงผ้า

ความจริงหลาย ๆ ร้าน ( ที่ไม่ใช่ 7 ) ก็รณรงค์ให้ใช้ถุงผ้า

การรณรงค์ก็คือ ติดป้ายให้เราลดใช้ถุงพลาสติก

แปลว่า

เวลาเขาจะใส่ถุงพลาสติกให้

แล้วเราก็บอกว่า

ไม่ต้องครับ ไม่ต้องค่ะ หรืออะไรเทือกนั้น

แล้วก็เอามาใส่ถุงผ้าของเราเอง (ถ้ามี)

ซึ่งเมื่อเราปฏิบัติอย่างนี้

เราก็จะกลายเป็น "คนดี"

คนรักษ์โลก

คนอะไรต่อมิอะไรไปในบัดดล

ความจริง

มันจริงหรือไม่ที่เราทำอย่างนี้แล้วจะช่วยลดโลกร้อน

หรือลดการใช้ถุงพลาสติก

ทำไปแล้วใครได้ประโยชน์

ความจริง

ณ วันที่เราบอกว่า

ไม่ต้องใส่ถุงพลาสติกค่ะ นั้น

ถุงพลาสติกได้ถูกผลิตก่อนหน้านั้นนานแล้ว

และถ้าโลกมันจะร้อนเพราะถุงใบนั้น

โลกมันก็คงร้อนไปแล้ว

มีประโยชน์อะไรกับ

"ไม่ต้องใส่ถุงพลาสติกค่ะ"

แน่นอน

คนได้ประโยชน์เต็ม ๆ คือ ร้านค้า

และ

ความจริง

ถ้าร้านค้ามีสำนึกเรื่องโลกร้อนอย่างที่มันว่าจริง

ทำไมร้านค้ามันไม่เอาถุงผ้ามาใส่ให้เราล่ะ

ทำไมมันลงทุนแค่บอกว่า

ลดใช้ถุงพลาสติกกันเถอะ

ทำไมต้องโยนภาระในการเสียเงินซื้อถุงผ้ามาให้เราซึ่งเป็นผู้บริโภค

นี่มันสื่อให้เห็นว่า

รายใหญ่ ( แม้จะเป็นรายใหญ่เล็ก ๆ )

ไม่ได้มีความจริงใจจะแก้ปัญหาเลย

มันก็ยังสั่งถุงพลาสติกมา

ถุงพลาสติกก็ยังคงผลิต

ถ้าเราจะบอกว่า

ถ้าผู้ใช้ไม่ใช้

ผู้ผลิตก็ไม่ผลิต

ถามว่า ผู้ใช้คือใคร

ผู้ผลิตคือใคร

ใครกันแน่คือผู้ใช้ถุงพลาสติก

ใครกันแน่

เราซึ่งเป็นผู้ซื้อต้องไปรับผิดชอบแทนมันหรือ

หรือเพียงป้องกันข้อครหาจากสายตาคนอื่น

หรือเพียงแค่สนองรับวาทกรรม

ก็ "ต้องร่วมมือกันทุกฝ่าย"

ทั้งที่อีกฝ่าย ไม่เคยคิดจะร่วมมือเลย

สำนึกดีตอแหลแท้ ๆ

ทิวฟ้า ทัดตะวัน

29 06 2554