เมตตาอุปปารมี

เมื่อค่อนรุ่งของเมื่อวาน

ข้าพเจ้าฝันไป

ฝันเห็นนก

นกตัวหนึ่งถูกยิง

และบาดเจ็บ

มันบินไป

และถูกยิงอีกหลายครั้ง

ได้ยินเสียงปีกมันดังพึบพับ

ในฝันนั้น

ข้าพเจ้าร้องไห้สงสารนก

และรู้สึกว่าน้ำตาไหล จึงตื่นขึ้น

น้ำตามันไหลออกมาจริง ๆ

หลับตาลงไปใหม่

ฝันซ้ำ เห็นนกตัวเดิม

แต่ตอนนี้มีนกอีกตัวหนึ่งมาช่วยอุ้มนกตัวดังกล่าว

มันทั้งสองถูกยิงพร้อมกัน

ข้าพเจ้าบังเกิดความสงสารนก

และคิดว่า นกนี้ช่างน่าสงสาร

ใครเล่าจักพยาบาลนกที่ได้รับบาดเจ็บนี้

มันคงต้องเสียชีวิตเป็นแน่แท้

คิดดังนั้นน้ำตาก็ไหลออกมาในฝัน

และไหลออกมาจริง ๆ อีกครั้ง

ปกติข้าพเจ้าเป็นคนร้องไห้ยาก

แต่เมื่อตอนเป็นเด็กเป็นคนร้องไห้ง่ายมาก

โดนแกล้งนิดหน่อยก็จะร้องไห้

เมื่อเรียนรู้ชีวิตมากขึ้น

การร้องไห้ก็ไม่เกิดขึ้นเลย

และข้าพเจ้าก็ตรึกไว้ว่า

จะไม่ร้องไห้

แต่บางครั้งมันก็ยากจะทำใจ

ข้าพเจ้าร้องไห้ยากจนกระทั่ง

ร่างกายและจิตใจที่บอบช้ำทนเก็บความเจ็บปวดไม่ไหว

จนต้องไปร้องไห้ในฝัน

หรืออย่างไร

บางครั้ง

มันก็เป็นแค่ความฝัน

และบางครั้ง

ที่ฝันก็เพราะมันฝันไปเอง

เมื่อตอนเป็นเด็ก

ข้าพเจ้าจะต้องเดินไป-กลับโรงเรียน

ผ่านบ้านที่มีฝูงหมาที่ดุร้าย

กลางวันก็ไม่ค่อยมีอะไรมาก

แต่บางครั้ง

ข้าพเจ้าก็กลับบ้านมืดค่ำ

ก่อนที่จะถึงบ้านนั้น

บางครั้ง

ข้าพเจ้าก็ตั้งต้นว่ิง

ทั้งที่รู้ว่า

หมามันชอบวิ่งไล่วัตถุที่เคลื่อนที่

ต่อมาข้าพเจ้าไม่วิ่ง

แต่ก็ยังกลัวหมา

ข้าพเจ้าคิดหาทางว่า

จะเอาชนะใจหมาได้อย่างไร

ประกอบกับช่วงนั้นเป็นช่วงแห่งการเริ่มปฏิบัติธรรม

ข้าพเจ้าจึงแผ่เมตตาแก่หมา

ข้าพเจ้าแผ่เมตตาแก่มันทุกคืน

ด้วยหวังว่า มันจะดีขึ้นและเลิกล้มความคิดที่จะกัดข้าพเจ้า

แผ่เมตตาจนกระทั่งว่า

ในความฝัน

ข้าพเจ้าฝันว่าหมากัดข้าพเจ้า

ตอนแรกข้าพเจ้าจะตีมัน

แต่ในจิตขณะนั้นมีการเตือนว่า

ต้องแผ่เมตตาให้แก่มัน

ข้าพเจ้าก็แผ่เมตตาแก่มันในฝัน

เป็นความอัศจรรย์ใจของข้าพเจ้าในครั้งกระโน้นเป็นอย่างยิ่ง

ครั้งที่ยังเป็นเด็ก

แม้ทุกวันนี้ด้วยอานิสงส์แห่งการฝึกสติ

แม้กระทั่งในฝัน

ก็ยังมีความเมตตาปรากฏ

ข้าพเจ้าจีึงได้ข้อคิดว่า

เวลาที่เราทำอะไร

หรือเราฝึกจิตเพื่ออย่างใด

มันต้องให้เข้าไปลึกซึ้ง

จนถึงขนาดที่ว่า

ตอนฝันอยู่นั้น มันยังอยู่กับเรา

แม้ว่าข้าพเจ้าจะแผ่เมตตาแก่หมากระทั่งในฝัน

หมามันน่าจะดีหรืออย่างน้อยก็เฉย ๆ แก่ข้าพเจ้าบ้าง

แต่ในความเป็นจริงหาเป็นไปเช่นนั้นไม่

หมายังคงจ้องจะกัดข้าพเจ้า

จนกระทั่งวันหนึ่ง

ข้าพเจ้ากลับบ้านดึกมาก

และแน่นอน

ฝูงหมารออยู่

ข้าพเจ้าไม่วิ่งอย่างที่เคย

เพราะเชื่อมั่นในอานุภาพแห่งเมตตาบารมี

หมาทั้งหลายเห่าบ้างเดินมาบ้างวิ่งมาบ้าง

กัดที่ข้อเท้าบ้างที่ขาบ้าง

แต่อาจจะเป็นเพราะ

อำนาจแห่งเมตตาหรืออำนาจแห่งกางเกงขายาวก็ไม่ทราบ

(แต่กางเกงนั้นเป็นแค่กางเกงวอร์มบาง ๆ ธรรมดา)

หมามันกัดข้าพเจ้าไม่เข้า

หรือบางที ตัวที่กัดมันอาจจะแก่แล้ว

หรือบางทีมันอาจจะกัดเบาไป

หรืออย่างไรก็แล้วแต่

ข้าพเจ้าไม่ได้สนใจ

เพราะข้าพเจ้าเดินไม่เหลียวหลัง

คือเดินไปเรื่อย ๆ และในใจก็แผ่เมตตาตลอด

ข้าพเจ้านึกถึงพระสารีบุตร

ที่ถูกคนพาลเอาไม้ฟาดระหว่างที่ท่านบิณฑบาตร

แต่ท่านก็ไม่ได้หันกลับไปดู และไม่โกรธ

ข้าพเจ้าก็ถือเอาเรื่องนั้นเป็นหลักใจ

ไม่โกรธ และให้อภัย คือเมตตา

เป็นเมตตาอุปปารมี

คือเนื่องด้วยอวัยวะ

แล้วมันก็แปลกอย่างหนึ่ง

ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา

ในเส้นทางสายเดิม

หมามันก็ไม่มาเห่าหรือมากัดข้าพเจ้าอีกเลย

อาจเป็นเพราะข้าพเจ้าหมดเวรหมดกรรมกับมันที่ยอมให้มันกัดในวันนั้นก็เป็นได้

หรืออาจจะเพราะอย่างอื่นก็เป็นได้

และนี่ก็เป็นอีกเรื่องราวหนึ่ง

ที่ทำให้ข้าพเจ้าหนักแน่นในคำสอนของพระพุทธเจ้า

เรื่องราวที่ทำให้ข้าพเจ้าหนักแน่นในคำสอนของพระพุทธเจ้านี้

มีหลายเรื่องมากในชีวิตตลอดยี่สิบหกปีของข้าพเจ้า

ว่าง ๆ ข้าพเจ้าจะเล่าในภายหลัง

ธัชชัย ธัญญาวัลย

30 05 2554