การค้นพบ

วันนี้ก็เป็นอีกวันหนึ่งที่ทำงานโต้รุ่ง

งานก็ไม่มีอะไร

ทำนู่นนี่นั่นไปตามประสา

คนอาจสงสัยว่า ทันตแพทย์มีงานอะไรต้องทำโต้รุ่ง

คือ เอ่อ... มันไม่ใช่งานที่เกี่ยวกับทันตแพทย์ครับที่ทำโต้รุ่ง

มันงานอื่น

งานที่อยากทำ

นู่นนี่นั่น


ช่วงเดือนที่ผ่านมาไม่รู้ว่าตัวเองแก่ขึ้นหรือหนุ่มลงกันแน่

เอ...มันต้องพูดว่า แก่ลง แล้วหนุ่มขึ้น ยังงี้รึเปล่า

แต่ก็ช่างมันเหอะ เรื่องพรรค์นี้

อาจจะแก่ขึ้นในแง่มุมของความคิด หรือ การทำงาน หรือพัฒนาการด้านอารมณ์

ไม่เคยคิดมาก่อนว่าตัวเองจะอารมณ์เย็นได้อีก

คิดว่า มันคงไม่สามารถเย็นกว่าเมื่อก่อนได้แล้ว ( นี่ขนาดเย็นแล้วนะ 555 )

แต่มันก็เป็นไปได้

ก็อย่างว่า

ทุกอย่างมันไม่แน่ไม่นอน


การทำงาน?

มันก็แปลก ที่คนเราทำอะไร ๆ ได้มากมายมหาศาลในชั่วระยะเวลาสั้น ๆ

ความคิด ???

มันก็แปลกที่คิดว่า ความคิดของตัวเองถึงจุดอิ่มตัวแล้ว และมันจะไม่ไปไหนมากกว่านั้นอีกแล้ว

แต่ตอนนี้ มันไป ไม่ใส่สิ มันมา มันเดินทางของมันมาเรื่อย ๆ

คลับคล้ายเป็นความคิดที่เติบโต และแตกแขนง

เคยคิดว่าตัวเองโตสูงสุดแล้ว แต่ วันนี้ มันยังโตได้อีก

มันจะโตไปถึงขนาดไหน

ไม่รู้

มันโต แต่ ทำไมบางครั้งมันเด็ก

บางครั้งก็คิดว่า ตัวเองเป็นเด็ก เด็กลง อืม เด็กขึ้น หรืออะไรก็ช่างเหอะ

แต่รู้ว่ามันเด็ก

อาจจะเป็นเพราะว่า รู้สึกว่าความคิดมันเติบโต ทำให้คิดว่า ตัวเองเป็นเด็ก

เพราะเด็กต้องเติบโต

แล้วทำไมเมื่อก่อนไม่เด็ก

เพราะเมื่อก่อนคิดว่าตัวเองโตสูงสุดแล้ว

นี่เองคือคำตอบว่า ทำไมมันดูเหมือนแก่ขึ้น แล้วในขณะเดียวกัน มันก็หนุ่มลง คือ เป็นเด็กมากขึ้น

นี่คือเหตุผล

เป็นเหตุผลของตัวเอง

เป็นการค้นหา และคิดค้นในตัวเอง

บางครั้ง

การได้อยู่คนเดียว ภายใต้การคิดอย่างมีเหตุผล

ซึ่งเกิดจากการเฝ้ามอง

แล้ววิเคราะห์

มันก็ทำให้เราได้ พบ ตัวเองได้เหมือนกัน

ขอให้โลกนี้เป็นของทุกคนเถิด

เอวัง

ธัชชัย ธัญญาวัลย

วันจันทร์ 7 กันยายน 2552