ลมหายหายใจเข้าออกของฉัน
คือความเศร้า
ทุกห้วงขณะคำนึงของฉัน
คือความเหงา
ทุกอณูของเงาที่ชิดแนบฉัน
คือความหมองหม่น
ฉันไม่รู้ว่าฉันอยู่ที่นี่มานานเท่าไหร่แล้ว
เวลาของที่นี่เดินเชื่องช้าเหมือนเต่าป่วย
ฉันเห็นเธอ
เธออาจไม่เห็นฉัน
ทุกค่ำคืนฉันมองท้องฟ้ามืดมิด
ดวงดาวไม่ได้ส่องสะท้อนดวงตาของเธอมาสู่ฉันแน่แท้
เพราะฉันไม่เห็นเลย
หรือเราไม่ได้มองดาวดวงเดียวกัน
หรือเพราะเธอไม่เคยมองมัน
แล้วอย่างไร
ทำไมเล่า
ฉันเห็นเธอ
เพลงรักบรรเลงร่ำเรื่อย
ฉันเหนื่อยจะฟังเสียเหลือเกิน
ฉันอยากฟังเสียงเธอมากกว่า
แต่อย่างไร
ในเมื่อเรา
...
เสียงสะอื้นไห้เงียบงัน
แต่ดังราวมีเครื่องขยายเสียงชั้นดีในใจฉัน
ลมพัดแผ่วเบา หนาวสะท้าน
ดอกไม้เตรียมจะบานในตอนเช้า
พรุ่งนี้
ฉันจะได้เห็นมันหรือไม่หนอ
ทิวฟ้า ทัดตะวัน
20/12/2551
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น