ของกินไม่กินมันเน่า ของเก่าไม่เล่ามันลืม

เมื่อตอนข้าพเจ้าเป็นเด็ก แม่มักจะชอบเล่าอะไรต่าง ๆ ให้ฟังเสมอ บางครั้งก็เล่าซ้ำเรื่องเดิม ข้าพเจ้าได้ทีก็จะแกล้งแหย่ว่า แม่เล่าซ้ำอันเก่า แม่ก็จะยิ้ม ๆ กล้อมแกล้มพูดไปว่า ของกินไม่กินมันเน่า ของเก่าไม่เล่ามันลืม
ของกินไม่กินมันเน่า ถ้าพิจารณาดี ๆ ก็จะได้อะไรดี ๆ เหมือนกัน ตามธรรมดาของกินทิ้งไว้นานก็บูดเน่า แต่คนเราฉลาด รู้ว่ามันจะเน่าก็หาวิธีทำให้มันเน่าช้าลงหน่อย เก็บไว้กินได้นาน ๆ แต่สุดท้ายมันก็ไม่พ้นว่าจะต้องเน่าไปได้ อย่าว่าแต่ของกินไม่กินมันเน่าเลย ของที่กินเข้าไปแล้วก็ยังเน่า คือเน่าอยู่ในท้อง ถ่ายออกมาเป็นอุจจาระ และไม่ได้มีแต่ของกินเท่านั้นที่มันเน่า ของอย่างอื่นมันก็เน่า สรุปรวมความแล้ว ทุกสรรพสิ่งก็มีความเน่าเป็นที่ไปด้วยกันทั้งหมด
ปัญหาก็คือว่า แล้วเราจะอยู่อย่างไร จะทำอย่างไรกับสิ่งที่เน่า ถ้าเป็นของกินวิธีการก็คือ กินซะก่อนที่มันจะเน่า แม้ว่ากินไปแล้วมันจะเน่าอยู่ในท้องก็ดีหน่อยตรงที่ว่า มันเน่าแล้วมันให้ประโยชน์ ให้พลังงาน ให้สารอาหารต่าง ๆ แก่ร่างกาย หรือแม้หากกินไม่หมด มันเน่าข้างนอกก็ยังพอเอาไปใส่ต้นไม้ใบหญ้าให้เป็นปุ๋ยได้บ้าง ก็เป็นประโยชน์อีกแบบหนึ่ง
ประโยชน์อีกอย่างหนึ่งของของเน่าก็คือ ให้เราได้รู้จักความเน่า ตรงนี้น่าจะเป็นประโยชน์อย่างสูงของของเน่า ซึ่งก็แล้วแต่เราจะมอง
นอกจากนี้ความเน่ายังเป็นประโยชน์สูงยิ่งขึ้นไปกว่านั้นได้อีกหากเป็นไปได้ ก็คือว่า เมื่อเห็นของเน่าภายนอกแล้ว น้อมเข้ามาดูความเน่าภายใน คือความเน่าของร่างกายและจิตใจนี้
การพิจารณาความเน่าจะพิจารณาเพื่อให้หมดอาลัยตายอยาก อยากจะทิ้งมันไปเสียก็หาไม่ หากพิจารณาเพื่อให้รู้เท่าทันและอยู่กับความเน่าให้ได้ต่างหาก เพราะมันมีอยู่แล้วอย่างนั้นและเป็นไปอย่างนั้นเอง
จริง ๆ แล้ว เรื่องที่ว่ามานี้ก็เป็นเรื่องเก่าแล้ว ไม่ได้ใหม่อะไร แต่ก็อย่างว่า ของเก่าถ้าไม่เล่ามันก็อาจจะลืมได้.

ทิวฟ้า ทัดตะวัน
๒๒ มีนาคม ๒๕๕๐