เมื่อข้าพเจ้ารักแมลงสาบ ( ความอบอุ่น )

เช้าตรู่ของวันพุธ
อากาศสดใส สายลมโชยผ่านมาอ่อน ๆ ทางหน้าต่าง ดวงตะวันเริ่มแย้มม่าน เยี่ยม ๆ มองๆ ดูถนนที่ตนเองจะต้องเดินทางไปตลอดทั้งวันของวันนี้ คงไม่มีอะไรแปลกแตกต่างจากเมื่อวานนัก นอกจากเหล่าเมฆตัวน้อยสองข้างทางที่อาจมีมากขึ้นหรือหรือน้อยลงเท่านั้น
ข้าพเจ้าเดินไปเข้าห้องน้ำ แมลงสาบตัวหนึ่งนอนหงายท้องอยู่บนพื้นใกล้ ๆ กับผนัง ขาทั้งหกของมันไขว่คว้าหาที่ยึดเกาะ บางขายกขึ้น บางขายกลง จนดูคล้าย ๆ กับว่ามันกำลังถักโครเชอยู่ หนวดทั้งสองส่ายไปมา
แมลงสาบเป็นสัตว์ที่น่าสงสารที่สุดในโลก
แมลงสาบเป็นสัตว์ที่น่าขยะแขยงที่นุดในโลก
แมลงสาบเป็นสัตว์ที่น่ารักที่สุดในโลก
แมลงสาบเป็นสัตว์ที่มีโทษที่สุดในโลก
แมลงสาบเป็นสัตว์ที่มีคุณที่สุดในโลก
แมลงสาบเป็นสัตว์ที่...ที่สุดในโลก
ขึ้นอยู่กับว่าแต่ละคนจะคิดอย่างไร

ข้าพเจ้าเอาด้ามแปรงสีฟันที่ไม่ใช้แล้วยื่นให้มันเกาะ
ขาของมันโอบเข้าอย่างช้า ๆ ทีละขา ๆ จนครบหกขา มันคงจะเหนื่อยมากกับการที่ต้องนอนดิ้นอยู่อย่างนั้น ( ซึ่งนานเท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ )
“รีบ ๆ ไปเสีย ก่อนที่คนอื่นจะมาเห็น” ข้าพเจ้าบอกมันในใจ พร้อมกับวางด้ามแปรงสีฟันนั้นลงบนพื้นหน้าห้องน้ำ
มันเดินจากไปอย่างช้า ๆ
ข้าพเจ้าเห็นมันหันหน้ามาส่งยิ้มให้ พร้อมกับพูดว่า “ขอบใจนะ”
แล้วข้าพเจ้าก็อาบน้ำอย่างสบายใจ
นักวิทยาศาสตร์ผู้รอบรู้อาจบอกว่า “สารแห่งความสุข” ในร่างกายของข้าพเจ้ากำลังหลั่งออกมา ข้าพเจ้าคิดว่า นั่นเป็นสิ่งที่ไร้สาระ
ข้าพเจ้าไม่ได้ช่วยแมลงสาบเพื่อต้องการ “สารแห่งความสุข”
ข้าพเจ้าไม่ได้ช่วยแมลงสาบเพื่อต้องการได้ยินคำพูดทำนองว่า “เป็นคนดีจังเลยนะ” หรือ “เป็นคนมีเมตตากรุณาจังเลย”
ข้าพเจ้าไม่ได้ช่วยแมลงสาบเพื่อต้องการนำสิ่งนี้ไปบันทึกลงใน “สมุดบันทึกความดี”
และข้าพเจ้าไม่ได้ช่วยแมลงสาบเพื่อต้องการ “รางวัลโนเบล สาขาสันติภาพ”

สิ่งทั้งหลายเป็นไปเช่นนั้นเอง ไม่เกี่ยวข้องหรือขึ้นอยู่กับสิ่งใด ๆ มันเป็นไปเองโดยสภาวะของ “จิตใจที่กอรปด้วยชัยชนะ”

ทิวฟ้า ทัดตะวัน
กรกฎาคม ๒๕๔๙

ลิขสิทธิ์เป็นของ artyhouse